Kobieta w wieku niewyobrażalnym

Będąc kobietą w wieku niewyobrażalnym, ciągle poznaję coś nowego, doświadczam nieznanego, nie zawsze dobrego, nieustająco dziwią, ba! wręcz szokują mnie pewne rzeczy (wbrew niesłusznie powtarzanemu powiedzeniu, że "już nic mnie w życiu nie zdziwi"). 
A czasem życie (a właściwie ludzie) pisze takie scenariusze, że szczena opada ... i każdy ząb pełznie w inną stronę.

Ot, życie...

*Anegdota wyjaśniająca termin wieku niewyobrażalnego: otóż kiedy byłam dziewczynką w podstawówce, na zajęciach plastycznych kilka razy zadawano nam pracę na temat: jak wyobrażasz sobie siebie, albo świat, albo swoje środowisko w XXI wieku. To skłoniło mnie do wyobrażeń na swój temat w przyszłości. I w tamtym okresie w życiu, wyobrażałam sobie siebie w wieku nastu, dwudziestu ... kilku lat, a nawet 30-u ...kilku. I tu był koniec wyobrażeń, bo wtedy wydawało mi się, że mając 30 lat i więcej, już będę mężatką (takie kiedyś były społeczne koleje rzeczy), urodzę wszystkie zaplanowane dzieci, będę miała jakąś pracę i ... koniec. 
Wydawało mi się, że w takim wieku już na nic nie będę czekać, oprócz "ostatniej podróży". Wiem jak to brzmi, ale tak mi się wydawało w pierwszej dekadzie mojego życia. W moich wyobrażeniach nigdy nie doszłam do 40-tki.
A teraz, w życiu, nawet ją przekroczyłam. Dlatego od kilku lat jestem w wieku niewyobrażalnym :-) 

I to jest fajny wiek, co do którego nie mam oczekiwań z góry (mądrości dziecięcej) zapisanych, więc ... wszystko jest możliwe, wiele mnie cieszy, wiele jak wspomniałam dziwi, a czasem niektóre "wiele" szokuje, inne "wiele" zaś wprost "wysadza z siodła", a jeszcze inne "wiele" wiele kosztują... 

A wiek niewyobrażalny, to najlepszy wiek w jakim jestem. Bo każdy dzień jest niewiadomą, niespodzianką, czystą do zapisania kartą. Bo dziś jest tu i teraz. Bo wczoraj już było i jest historią, a jutro...? Jutra, kurczę, może nawet nie być. 
Czyli już wiem, że ... carpe diem ... i  panta rei ...

A na kapryśne lato, jak znalazł, letni płaszczyk, prawie prochowiec.., ale jakże designerski i kobiecy.

Płaszcz kupiłam w butiku w Gdyni, przy ul. Świętojańskiej 62. To była rzecz z kategorii tych co dzwonią, kiedy na nie patrzysz... Kupno więc było nieuchronne. 
Dzięki temu nabytkowi dane mi było odbyć niezwykle interesującą rozmowę z właścicielką sklepu, mającą dużą wiedzę na temat mody, nietuzinkowe życie, intrygującą osobowość... i tę całą resztę, która się z tym łączy... To była dobrze spędzona blisko godzina. 

Smaczkiem dzisiejszej stylizacji jest jedyny w swoim rodzaju płaszcz - dla mnie letni.

Płaszcz - Vinci Hit z En Vogue Boutique.
Pasek - Stradivarius.
Torba - Mohito.
Bluzka - Mohito.
Spodnie - Jola Colection.
Sandałki - czasnabuty.pl z poprzedniego lata.

Zdjęcia - by M.